Πρίγκιπας Χάρι: Εξομολόγηση-χείμαρρος για τις κρίσεις πανικού και τις καταχρήσεις μετά τον θάνατο της Νταϊάνα

Στο πρώτο επεισόδιο του docuseries του για την ψυχική υγεία, ο 36χρονος μίλησε για τις κρίσεις πανικού που βίωνε, την ακραία κατανάλωση αλκοόλ και το πώς η σχέση του με την Μέγκαν τον «έσωσε»

Ο πρίγκιπας Χάρι αποκάλυψε ότι το ψυχολογικό τραύμα που υπέστη όταν η μητέρα του σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στο Παρίσι, τον Αύγουστο του 1997, ήταν τόσο ισχυρό, που του προκάλεσε κρίσεις πανικού αλλά τον οδήγησε μετέπειτα και σε καταχρήσεις. Σύμφωνα με τον ίδιο, υπήρξε μια περίοδος κατά την οποία ήταν έτοιμος να δοκιμάσει οτιδήποτε, είτε ναρκωτικά είτε αλκοόλ, προκειμένου να μουδιάσει τα οδυνηρά συναισθήματα που βίωνε.

Σε μια βαθιά προσωπική εξομολόγηση στην νέα σειρά ντοκιμαντέρ του AppleTV+ με τίτλο «The Me You Can’t See», την οποία συνδημιούργησε μαζί με την Όπρα Γουίνφρεϊ, ο 36χρονος μίλησε για το μονοπάτι που τον οδήγησε στην αναζήτηση ψυχολογικής βοήθειας. Σύμφωνα με το People, Ο πρίγκιπας Χάρι παραδέχτηκε ότι κάνει ψυχοθεραπεία εδώ και τέσσερα χρόνια (την οποία ξεκίνησε με την ενθάρρυνση της Μέγκαν) προκειμένου να «γιατρέψει τον εαυτό του από τον παρελθόν». «Είχα δει γιατρούς, θεραπευτές, εναλλακτικούς θεραπευτές. Κάθε είδους ειδικό. Όμως ο καθοριστικός παράγοντας ήταν η γνωριμία και η σχέση μου με την Μέγκαν. Ήξερα ότι αν δεν έκανα θεραπεία και δεν γινόμουν καλά, θα έχανα τη γυναίκα με την οποία σκόπευα να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου», σημειώνει χαρακτηριστικά.

Ο θάνατος της πριγκίπισσας Νταϊάνα το 1997 ήταν ένα γεγονός που τον σημάδεψε ανεξίτηλα. Ο Χάρι ήταν 12 ετών τότε και, όπως εξηγεί στο ντοκιμαντέρ, τόσο κατά τα εφηβικά του χρόνια όσο και αργότερα, από τα 20 ως τα 30 του, «δεν βρισκόταν σε ένα περιβάλλον όπου υπήρχε ενθάρρυνση να μιλήσει κανείς για τα συναισθήματά του», με αποτέλεσμα να αναγκάζεται να τα «θάβει». Όπως παραδέχεται ο ίδιος σε μια εκ βαθέων συζήτηση με την Όπρα, εκείνη την εποχή απλά «πατούσε γκάζι» χωρίς να αναγνωρίζει αυτό που αισθανόταν, για να μην του δώσει υπόσταση. «Αν με ρωτούσε κάποιος “πώς νιώθεις;” απαντούσα “καλά”. Ποτέ “χαρούμενος” ή “στενοχωρημένος”. Το “καλά” ήταν η εύκολη απάντηση. Αλλά η ψυχολογική μου κατάσταση ήταν χαοτική», αποκαλύπτει.

This timely docuseries explores the current state of the world’s mental health and emotional well-being through storytelling. Co-created by @Oprah and Prince Harry, #TheMeYouCantSee is about people, our experiences, and why we feel the way that we do. https://t.co/tP72EW6k2A pic.twitter.com/pvmU6LnbtF

— Apple TV (@AppleTV) May 17, 2021

Τα χρόνια που ακολούθησαν, και καθώς ξεκίνησε να εκτελεί τα καθήκοντά του ως μέλος της βασιλικής οικογένειας, άρχισε να βιώνει άγχος που τον παρέλυε. «Κάθε φορά που έβαζα το κουστούμι μου και έπρεπε να παίξω τον ρόλο, σκεφτόμουν “εμπρός, πάμε”. Πριν καλά καλά φύγω από το σπίτι έσταζα από ιδρώτα, είχα ταχυκαρδία… το σώμα μου είχε την ενστικτώδη αντίδραση “πάλης ή φυγής”. Κρίσεις πανικού, έντονο έγχος… Από τα 28 μέχρι μάλλον και τα 32 μου ήταν μια εφιαλτική περίοδος στη ζωή μου. Ήμουν πρόθυμος να πιω, να πάρω ναρκωτικά, να δοκιμάσω όλα τα πράγματα που θα με βοηθούσαν να μουδιάσω το πώς αισθανόμουν», παραδέχεται με ειλικρίνεια.

Όπως εξηγεί, σιγά σιγά άρχισε να συνειδητοποιεί ότι, παρόλο που δεν έπινε κάθε μέρα αλκοόλ, υπήρχαν βραδιές που έπινε ποσότητα η οποία αντιστοιχούσε σε κατανάλωση μιας ολόκληρης εβδομάδας. «Αρκετές φορές καταλάβαινα ότι έπινα όχι επειδή το απολάμβανα, αλλά επειδή προσπαθούσα να συγκαλύψω κάτι». «Όσον αφορά τους ανθρώπους που έχουν πληγωθεί από την ανατροφή τους, το περιβάλλον τους, όσα τους έχουν συμβεί, πράγματα στα οποία έχουν εκτεθεί ή έχουν αντικρίσει – όποια κι αν είναι η αιτία -, αν δεν μεταμορφωθούν, αν δεν επεξεργαστούν το τραύμα, τότε αυτό βγαίνει στην επιφάνεια με πολλούς διαφορετικούς τρόπους που δεν μπορείς να ελέγξεις», σημειώνει ο Χάρι.

Στο πρώτο επεισόδιο του docuseries, ο 36χρονος αναφέρεται και στην κηδεία της μητέρας του, όταν ο ίδιος μαζί με τον 15χρονο Γουίλιαμ περπάτησαν πίσω από φέρετρο της Νταϊάνα πλαισιωμένοι από τον πατέρα τους πρίγκιπα Κάρολο, τον παππού τους Φίλιππο και τον κόμη Σπένσερ. «Αυτό που θυμάμαι πιο πολύ ήταν ο ήχος από τις οπλές του αλόγου πάνω στον δρόμο. Εκείνη τη στιγμή, ήμασταν και οι δυο σε κατάσταση σοκ. Ήταν σαν να βρισκόμουν έξω από το σώμα μου… Απλώς περπατούσα και έκανα αυτό που περίμεναν από εμένα να κάνω, δείχνοντας το 1/10 του συναισθήματος που εξέφραζαν όλοι οι υπόλοιποι», θυμάται για εκείνη την οδυνηρή μέρα.