Θεσσαλονίκη: Φοιτητής Πολυτεχνείο ετών 75 – Έφτασε κοντά στο θάνατο και άλλαξε ρότα ζωής

Ο 75χρονος σήμερα Ανέστης Λιτοβολής, ο οποίος παράτησε το σχολείο στα 15 του, επειδή έπρεπε να δουλέψει, κάνει το όνειρό του πραγματικότητα και για τα επόμενα χρόνια θα είναι φοιτητής στο Πολυτεχνείο Θεσσαλονίκης

Στα 15 του χρόνια, στις αρχές της δεκαετίας του ’60, μόλις ολοκλήρωσε την τότε αντίστοιχη με σήμερα Γ΄ Γυμνασίου, ο Ανέστης Λιτοβολής από τη Θεσσαλονίκη, αναγκάστηκε να παρατήσει το σχολείο. Η οικογένειά του ήταν πάρα πολύ φτωχή και έπρεπε κι αυτός να βγει στη βιοπάλη, για να συνεισφέρει για τα προς το ζειν. Πέρασε από πολλές δουλειές, πρόκοψε και κατάφερε να δημιουργήσει τη δική του πετυχημένη κατασκευαστική εταιρεία.

Επειδή, όμως, στα σχολικά του χρόνια ήταν πολύ καλός μαθητής, σε όλη του τη ζωή τον «έτρωγε» το σαράκι ότι δεν κατάφερε να τελειώσει το σχολείο. Το 2012 του παρουσιάστηκε ένα αυτοάνοσο, από το οποίο κόντεψε να πεθάνει. Αναγκάστηκε να βγει στη σύνταξη, όμως, ανήσυχο πνεύμα, τον έπνιγε η σκέψη ότι θα αρκούνταν μόνο σε κάποιες καθημερινές βόλτες στη γειτονιά του. Έτσι αποφάσισε να γυρίσει στα θρανία και να τελειώσει το Λύκειο. Γράφτηκε στα 72 του χρόνια σε ΓΕΛ των Αμπελοκήπων Θεσσαλονίκης και τρία χρόνια μετά, στα 75 του, κατάφερε να εισαχθεί στο Πολυτεχνείο Θεσσαλονίκης, κάνοντας χρήση του νόμου που προβλέπει ότι μπορούν να εισαχθούν στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, σε ποσοστό 5%, όσοι μαθητές πάσχουν από αυτοάνοσο και είναι αριστούχοι.

«Σχεδόν 58 χρόνια από τότε που αναγκαστικά σταμάτησα το σχολείο, γύρισα στα θρανία. Στην αρχή ήταν δύσκολο να διαβάσω. Σε αυτήν την ηλικία το μυαλό είναι γεμάτο και στην αρχή με έπιανε πονοκέφαλος. Ο εγκέφαλος δε χωράει πολλά καινούργια πράγματα, αλλά σιγά – σιγά συνήθισα και έγινα πολύ καλός μαθητής. Ως αριστούχος και πάσχων από αυτοάνοσο μπορούσα να περάσω σε όποια σχολή επιθυμούσα στην πόλη που κατοικώ, τη Θεσσαλονίκη. Έτσι αποφάσισα να μπω στο Πολυτεχνείο Θεσσαλονίκης. Πριν χρόνια συνεργάστηκα στην εταιρεία μου με ένα νέο πολιτικό μηχανικό. Μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση το πως κατάφερνε να κάνει δύσκολους υπολογισμούς, για αποστάσεις, φορτία κτλ., με το μυαλό του, αφού τότε δεν υπήρχαν υπολογιστές. Αυτό ήταν το κίνητρο για μένα που αποφάσισα να μπω στο Πολυτεχνείο», λέει ο κ. Ανέστης.