«Η πεθερά μου φορούσε μαύρα στον γάμο μου, μοίραζε κόλλυβα στον κόσμο και έλεγε “Εγώ σήμερα πενθω”»

Να σας πω και εγώ τη δική μου ιστορία…

Τον άντρα μου τον γνώρισα πριν από 8 χρόνια. Τότε ήμουνα 20 χρονών. Είμαι από επαρχία και είχα έρθει στην Αθήνα να σπουδάσω και συγχρόνως εργαζόμουν σε μια καφετέρια πολύ γνωστή στα Βόρεια Προάστεια τα Σαββατοκύριακα.

Ο σύζυγός μου, ερχόταν συχνά με την παρέα του. Έκλειναν τραπέζι, έτρωγαν, διασκέδαζαν κτλ.
Με ενοχλούσανε λιγάκι, γιατί στη συγκεκριμένη καφετέρια ερχόταν πολλά νέα παιδιά με τα λεφτά του μπαμπά και το παίζανε ανώτεροι όλων. Μιλούσαν απότομα στο προσωπικό και άλλα πολλά. Εκείνος όμως ήταν ευγενικός πάντα.

Είχαν γίνει θαμώνες πια. Τους γνώριζε και όλο το προσωπικό με τα μικρά τους ονόματα. Εκείνος ερχόταν με την τότε σχέση του, μια πολύ όμορφη κοπέλα, πάντα καλοντυμένη, με ακριβές τσάντες σαν να είχε βγει από περιοδικό.

Πέρασε ο καιρός, κατάλαβα οτι χωρίσανε, καθώς την είδα να έρχεται με κάποιον εκείνο το διάστημα. Μετά από λίγο καιρό, όποτε ερχόταν ο σύζυγός μου με την παρέα του, με κοιτούσε επίμονα και χαμογελούσε.

Ξεκίνησε το φλερτ. Ξέρετε πως γίνονται αυτά τα πράγματα… το ένα έφερε το άλλο και τελικά κάναμε σχέση.

Ήμασταν και οι δυο τρελά ερωτευμένοι αλλά ζούσαμε σε διαφορετικούς κόσμους. Εκείνος προέρχονταν από οικογένεια με πολλά χρήματα, εγώ είχα άγχος να δουλέψω να έχω να φάω για να μην επιβαρύνω τους γονείς μου. Δεν τον ενοχλούσε καθόλου. Μου βρήκε μια καλύτερη δουλειά, στο γραφείο ενός γνωστού του, με μεγαλύτερο μισθό επειδή ήξερε ότι έψαχνα κάτι καλύτερο.

Περνούσαμε τέλεια. Κάναμε τα πάντα μαζί. Υπήρχε ένα πρόβλημα. Η μητέρα του. Παρακατιανή με ανέβαζε, βλάχα με κατέβαζε. Αμόρφωτη σερβιτόρα έλεγε ότι είμαι, ότι δεν έχω στον ήλιο μοίρα, και ότι το γιο της τον ήθελα για τα λεφτά του ήταν τα κλασικά. Αυτά, φρόντιζε να τα λέει στο τηλέφωνο με τις φίλες της αρκετά δυνατά ώστε να βεβαιωθεί οτι τα ακούω, αλλά ποτέ μπροστά μου. Στεναχωριόμουν, αλλά ποτέ δεν είπα κάτι.

Πέντε χρόνια μετά, εκείνη παρέμενε ξινή. Του έλεγε κατά καιρούς στο γιο της “α ακόμα μαζί είστε; άντε δεν σου πέρασε η περιπετειούλα;”. Αυτός την έβαζε στη θέση της. Εκείνη τη χρονιά ήταν που μου έκανε πρόταση γάμου και εγώ φυσικά δέχτηκα!

Η πεθερά κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό. Δεν μπορούσε να πιστέψει οτι ο γιός της με τα Αγγλικά, τα Γαλλικά και το πιάνο, θα παντρευόταν μια σαν και εμένα. Από χωριό. Ο πατέρας μου μανάβης και η μητέρα μου δασκάλα. Απαράδεκτο. Ούτε να τους γνωρίσει δεν ήθελε.

Η μέρα του γάμου

Ξεκίνησε ο πόλεμος. Πλέον αυτά που έλεγε πίσω από την πλάτη μου, άρχισε να τα λέει μπροστά μου. “Δεν μπορώ να το πιστέψω οτι ο γιός μου μετά από όλα όσα του έχουμε προσφέρει πάει και διαλέγει εσένα!” μου είπε μια μέρα. “Εγώ δεν θα επιτρέψω να γίνει αυτός ο γάμος!” Φυσικά έγινε ένας χαμός. Στεναχωρήθηκα πάρα πολύ, ήμουν έτοιμη να τα παρατήσω όλα αλλά ο πεθερός μου και ο άντρας μου την έβαλαν στη θέση της και μετά από λίγο σταμάτησε. Όταν λέω σταμάτησε… εννοώ απλά ότι πέταγε μπηχτές και όχι τόσο μεγάλες κακίες.

Ήρθε η μέρα του γάμου μας. Δεν είχε κάνει τίποτα. Δεν είχε ασχοληθεί καν. Αλλά όταν είδε την πρόσκληση που διαλέξαμε σχολίασε ότι είναι λίγο κιτς. Ενώ στην αρχή είχε πει οτι δεν θέλει να καλέσει καμία φίλη της γιατί ντρεπόταν, τις κάλεσε όλες. Ενώ στην αρχή έλεγε οτι ο πατέρας της νύφης τα πληρώνει όλα, όταν είπαμε οτι αν είναι έτσι θα κάνουμε μικρό γάμο γιατί ο πατέρας μου δεν είχε οικονομική δυνατότητα να υποστηρίξει έναν μεγάλο γάμο, άλλαξε γνώμη. Γενικά δεν ήξερε τι ήθελε.

Φτάνοντας στην εκκλησία, δεν την είδα εκεί. Δεν κοίταξα κιόλας και πολύ, γιατί ήμουν τόσο ευτυχισμένη που δεν ήθελα να μου το χαλάσει.

Κι όμως. Βγαίνοντας από την εκκλησία, παντρεμένοι πια, την είδαμε. Μαυροφορεμένη, να μοιράζει στον κόσμο κόλλυβα. “Εγώ σήμερα πενθώ” έλεγε. Φυσικά ο κόσμος ήταν σαστισμένος και κάποιοι της τα’πανε και ένα χεράκι, ειδικά οι φίλοι μας.

«Καμιά φορά σκέφτομαι ότι διέλυσα μια οικογένεια»

Άρχισα να κλαίω δεν μπορούσα να κρατηθώ. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο να φύγουμε για την δεξίωση όπου σε όλο το δρόμο έκλαιγα. Ο άντρας μου ήταν έξαλλος. Ο πεθερός μου την κανόνισε απ’ ότι μας είπε και στη δεξίωση δεν την είδαμε. Γιορτάσαμε και περάσαμε καλά, αλλά κάτι μέσα μου εκείνη την ημέρα έσπασε.

Έχουμε να τη δούμε από τότε. Ο άντρας μου δεν θέλει καμία επαφή. Προσπάθησε να της μιλήσει, αλλά εκείνη είπε ότι δεν έχει γιο πια. Λυπάμαι τόσο πολύ. Καμιά φορά σκέφτομαι ότι διέλυσα μια οικογένεια. Μετά ότι δεν φταίω εγώ. Είμαι ακόμα μπερδεμένη και ας έχουν περάσει 2,5 χρόνια από τότε.

Πριν από λίγο καιρό μάθαμε οτι περιμένουμε παιδάκι. Ο πεθερός μου είναι πανευτυχής και πάντα είναι δίπλα μας. Λυπάμαι που δεν θέλει να γνωρίσει ούτε το εγγόνι της.

Μπορεί να μην προέρχομαι από οικογένεια με χρήματα, αλλά οι γονείς μου δεν θα φερόταν ποτέ έτσι στον άνθρωπο που αγαπώ.

Στέλλα, 29 ετών