«Όταν το παιδί μου πυροβόλησε τον αδερφό του έλεγαν πως φταίει ότι είμαι μονογονέας»
Η ιστορία μου συνέβη το 1995. Δεν μπορώ να πω πολλά διοτι δεν θέλω να καταλάβουν ποια είμαι.
Χήρεψα στα 30 και έμεινα μόνη μου με δυο μικρά αγοράκια όταν ο σύζυγός μου σκοτώθηκε σε εργατικό ατύχημα.
Τεράστιο το σοκ για μένα, τεράστια και η προσοχή που έπρεπε να δείξω καθώς μέναμε σε κλειστή κοινωνία.
10 χρόνια μετά, και ενώ η ζωή μας είχε μπει σε έναν ρυθμό και εγώ εννοείται ήμουν μόνο σπίτι δουλειά χωρίς καθόλου προσωπική ζωή, τα παιδιά μου πήγαν επίσκεψη στον θείο τους, στον αδερφό του άντρα μου.
Ο θείος έκρινε σωστό να τους δείξει την καραμπίνα που είχε κρυμμένη στην ντουλάπα. Φεύγοντας απο το δωμάτιο και ενώ έλεγε στον μεγάλο “βάλτε τη πίσω στην ντουλάπα κα ελάτε στο σαλόνι” καθώς γύριζε την πλάτη του ακούστηκε ένα μπαμ.
Η καραμπίνα είχε εκπυσοκροτήσει στα χέρια του μεγάλου μου γιου και είχε πυροβολήσει τον μικρό μου γιο στο κεφάλι.
Ο θάνατός του ακαριαίος.
Θυμάμαι την ώρα που με πήραν στη δουλειά να μου πουν να τρέξω στο κέντρο υγείας.
Τον γιατρό που μου έδωσε ηρεμιστικό όταν μου είπαν πως το αγοράκι μου σκοτώθηκε και έπαθα κρίση.
Το αγόρι μου παγωμένο ντυμένο γαμπρός να κλαίω δίπλα του με αναφιλητά και να κερνάω κουφέτα τη γειτονιά για τον”γάμο” του, που έγινε τόσο πρόωρα και με τόσο άγριο τρόπο.
Την αστυνομία που έπαιρνε τον αδερφό του άντρα μου ο οποιος μετά από ένα μήνα αυτοκτόνησε.
Γείτονες και συγγενείς που στην κηδεία σιγοψιθύριζαν ότι είχα παρκάρει τα παιδιά στον θείο για να δω τον γκόμενο ενώ εγώ δεν είχα γκόμενο και ήμουν στη δουλειά και τα παιδιά πήγαν απλά μια βόλτα να τον δουν.
Όλα τα θυμάμαι.
Εμένα όμως όλοι με ξέχασαν.
Με θυμόντουσαν μόνο για να με κρίνουν για μια ιστορία που δεν ήξεραν αλλά κατασκεύασαν όπως ήθελαν για να νιώθουν καλά με τις προβληματικές ζωές τους.
Δεν με θυμήθηκαν ούτε όταν το παιδί μου νοσηλευόταν πότε στο Δαφνί και πότε στο Δρομοκαΐτειο με ψυχιατρικά προβλήματα.
Κανείς δεν ρώτησε αν χρειαζόμαστε κάτι.
Άνοιγαν το στόμα τους μόνο για να κρίνουν.
Έφυγα από την πόλη και μετακόμισα μόνιμα στην Αθήνα για να είμαστε κοντά στα ψυχιατρικά νοσοκομεία.
Πλέον νοσηλεύεται μόνιμα και ζει στον δικό του κόσμο.
Σε έναν κόσμο που σταμάτησε τη μέρα που σκότωσε κατά λάθος τον αδερφό του.
Πηγαίνω κάθε μέρα και τον βλέπω. Έκλεισε το σπίτι μας και καταστράφηκαν οι ζωές μας. Θέλω να συλληπηθώ την οικογένεια των παιδιών στη Μάνδρα που ζει κάτι ανάλογο.
Θέλω και να πω σε όλους εσάς, αν δεν μπορείτε ή δεν θέλετε να βοηθήσετε σωπάστε.
Δεν ξέρετε….
Δανάη
Θέλεις να μας πεις την ιστορία σου;
Στείλε μας την ιστορία σου στην φόρμα μας και εμείς υποσχόμαστε να τη δημοσιεύσουμε ανώνυμα!
