Εξομολόγηση μιας χωρισμένης μαμάς: «τα λάθη που έκανα και κατέστρεψα το γάμο μου»

«Ήταν εκείνος που είπε ψέματα και με απάτησε. Ήμουν, όμως, και εγώ που έκανα ορισμένα μεγάλα λάθη.

Στην αρχή μου ήταν εύκολο να τα ρίξω όλα πάνω του που πέταξε τον γάμο μας στα σκουπίδια. Αυτός ήταν που με απάτησε και έφυγε χωρίς να κοιτάξει πίσω του. Και πολύ πριν από αυτό, με έβγαζε συνεχώς έξω από τη ζωή του, επιλέγοντας να περνά ώρες ατελείωτες στη δουλειά, χωρίς να ασχολείται με το τι συμβαίνει στο σπίτι μας.

Το να τον κατηγορώ για όλα ήταν ο αμυντικός μηχανισμός μου για να ξεπεράσω τους πρώτους δύσκολους μήνες του χωρισμού μας. Επιστράτευσα δε έναν στρατό από υποστηρικτές, οι οποίοι, όπως εγώ, ήταν εντελώς και απολύτως αηδιασμένοι από το θράσος αυτού του ανθρώπου. Γιατί προφανώς, το να είναι ένας ψεύτης, μοιχός, που εγκαταλείπει την οικογένειά του, ξεπερνά οτιδήποτε μπορεί να είχα κάνει εγώ λάθος στον γάμο μας τα τελευταία δέκα χρόνια, σωστά;

Λάθος.

Του έριχνα κάθε φταίξιμο ως προς την αποτυχία του γάμου μας για μήνες, επιλέγοντας να κρατήσω ως δική μου εικόνα αυτή της ευγενικής, ανιδιοτελούς συζύγου –την εικόνα του θύματος, δηλαδή. Μέχρι τη στιγμή που βρήκα έναν ψυχολόγο, ο οποίος εν πολλοίς μου θύμισε πόσα τραγικά λάθη έχω κάνει εγώ όλα αυτά τα χρόνια στον γάμο μας. Και δεν ήταν καθόλου ευχάριστο.

Ελπίζω, τουλάχιστον, να φανούν χρήσιμες σε εσάς. Πριν να είναι αργά:

Έβαζα τα παιδιά μου πάνω απ’όλα

Το πιο εύκολο πράγμα είναι να αγαπάς τα παιδιά σου. Δεν θέλει κόπο. Και εκείνα σε λατρεύουν ό,τι κι αν κάνεις. Ο γάμος, όμως, είναι το ακριβώς αντίθετο: Θέλει δουλειά. Και όποτε ο δικός μου γάμος άρχιζε να γίνεται λίγο… απαιτητικός, εγώ “την έκανα με ελαφρά” και πήγαινα να φτιάξω κάστρα με τα Lego ή πήγαινα τα παιδιά σε κανένα μουσείο. Κανόνιζα τις δραστηριότητες αυτές όταν ο άντρας μου δεν μπορούσε (και ξόδευα έτσι τον δικό μου ελεύθερο χρόνο). Έλεγα ότι δεν πειράζει, γιατί έτσι κι αλλιώς προτιμούσε να δουλεύει και κατά κανόνα βαριόταν τις οικογενειακές εξόδους. Τα περισσότερα βράδια επέλεγα να ξαπλώνω δίπλα στα παιδιά μου, κατηγορώντας τον που κοιμόταν πιο αργά από εμένα και που ροχάλιζε. Ως αποτέλεσμα, δεν περνούσαμε σχεδόν καθόλου χρόνο οι δυο μας, ούτε είχαμε κάποιο βράδυ μόνο για εμάς, χωρίς τα παιδιά. Ίσως μόνο μια φορά τον χρόνο, όταν ήταν η επέτειός μας.

Δεν έβαζα όρια στους γονείς μου

Έρχονταν στο σπίτι μας συχνά, μερικές φορές χωρίς καν να μας πάρουν ένα τηλέφωνο πριν και απλά έμπαιναν μέσα. «Βοηθούσαν» με τις δουλειές του σπιτιού, κάνοντας πράγματα που ποτέ δεν τους είχαμε ζητήσει, όπως το να μαζεύουν τα απλωμένα και να τα βάζουν σε λάθος μέρη. Πηγαίναμε διακοπές μαζί τους. Έλεγαν στα παιδιά μας πώς να φέρονται μπροστά μας. Ο φόβος ότι θα δυσαρεστήσω τους γονείς μου με εμπόδιζε από το να βάλω ένα όριο και να απαιτήσω να μην το ξεπερνούν. Ήταν ελάχιστες οι φορές που απαίτησα την αυτονομία της οικογένειάς μου από τους γονείς μου. Ο άντρας μου είχε κυριολεκτικά παντρευτεί και ολόκληρη την οικογένειά μου.

Τον είχα ευνουχίσει

Πίστευα ότι αγάπη σημαίνει ειλικρίνεια, όμως όλοι ξέρουμε ότι η αλήθεια πονάει. Καθώς αυξανόταν η εξοικείωση (βλέπε: βαρεμάρα) στην σχέση μας, σταμάτησα να προσπαθώ να σπάσω το απόστημα. Μιλούσα άσχημα γι’αυτόν στις φίλες μου, στη μάνα μου, στους συναδέλφους μου. ΟΛΗ-ΤΗΝ-ΩΡΑ. “Το πιστεύετε ότι έκανε αυτό;” και “Ποιος άνθρωπος θα έκανε κάτι τέτοιο;”.

Αντί να χτίζω το “εγώ” του, εγώ το τσαλαπατούσα. Τον μείωνα συχνά, λέγοντας ότι η δουλειά του δεν είναι τόσο σημαντική και απορρίπτοντας τους “αδιάφορους και βαρετούς” φίλους του. Τον κατηγορούσα που έκανε κάποια πράγματα λάθος, ενώ στην πραγματικότητα, απλά δεν τα έκανε με τον δικό μου τρόπο. Κάποιες φορές του μιλούσα λες και ήταν μωρό παιδί. Έλεγχα εγώ τα οικονομικά της οικογένειας και του έβγαζα το λάδι ακόμα και για το 1 ευρώ που θα ξόδευε. Και στο κρεβάτι -σωστά το μαντέψατε- τα έκανε και εκεί όλα λάθος, και δεν ντρεπόμουν να του το πω. Όταν πλέον ο γάμος μας άρχισε να καταρρέει, προσπαθούσα συνεχώς να εντοπίσω τα λάθη του, για να δικαιολογήσω τη δική μου ανωτερότητα. Στο τέλος, όμως, είχα χάσει εντελώς τον σεβασμό μου γι’αυτόν και φρόντιζα να του το δείχνω με κάθε τρόπο.

Δεν φρόντισα να μάθω να τσακώνομαι σωστά

Ξέρω ότι ακούγεται παράλογο το «να τσακώνεσαι σωστά», όμως δεν είναι. Εγώ προσπαθούσα πάντα να διατηρώ την ηρεμία στο σπίτι μας, κρατώντας το στόμα μου κλειστό όταν κάτι με ενοχλούσε. Όπως όλοι φαντάζεστε, όλα τα μικρά που με τρέλαιναν κάποια στιγμή γίνονταν μεγάλα, μαζεύονταν σε μια χιονοστιβάδα που έπεφτε με ορμή πάνω μας και ξεσπούσα με αδικαιολόγητη, τρομακτική οργή. Ούρλιαζα και έσπαγα πράγματα σαν υστερική! Τώρα που το σκέφτομαι… ήμουν για το τρελοκομείο εκείνες τις στιγμές.

Με αυτό το mea culpa δεν έχω κανέναν σκοπό να κερδίσω ξανά τον άντρα μου, ή να του ζητήσω να με συγχωρέσει. Το γράφω γιατί δεν μπορώ να πιστέψω πόσο καιρό εθελοτυφλούσα. Ελπίζω, λοιπόν, να κάνω κάποιες γυναίκες να “ξυπνήσουν” και να κοιτάξουν καλά τον καθρέφτη τους. Και παρόλο που με πληγώνει ακόμα το ότι ο άντρας μου επέλεξε να λύσει τα προβλήματά μας στο κρεβάτι μιας άλλης γυναίκας, ενώ ένας σύμβουλος γάμου θα μπορούσε ίσως να μας έχει βοηθήσει, ξέρω καλά ότι σε μεγάλο βαθμό ήταν η συμπεριφορά μου που τον έσπρωξε εκεί.»