«Η γυναίκα μου έφυγε απ’τη ζωή και πρόσφατα έμαθα ότι ο 4χρονος γιος μου είναι του κουμπάρου μας. Τι να κάνω;»

«Καλησπέρα στη σελίδα σας και σας ευχαριστώ πολύ που υπάρχετε, με έχετε βοηθήσει να λύσω πολλές απορίες μου. Πριν 2 χρόνια έχασα τη γυναίκα μου σε εργατικό ατύχημα, ήταν 45 ετών και έχουμε τρία παιδιά που σήμερα είναι 4, 10 και 15 ετών. Ο πρώτος χρόνος πέρασε σαν ταινία, τα έκανα όλα μηχανικά, με πήρε από κάτω η γραφειοκρατία δεν μπορούσα ούτε να πενθήσω ή να μεγαλώσω τα παιδιά μου. Μετά από καιρό η πληγή άρχισε να κρυώνει και άρχισα και εγώ να πηγαίνω σε ψυχίατρο γιατί τις νύχτες δεν μπορούσα να κοιμηθώ.

Τους τελευταίους μήνες άρχισα πάλι να στέκομαι στα πόδια μου, να φροντίζω τα παιδιά μου, γνώρισα και μια κοπέλα με την οποία βγαίνουμε. Τη γυναίκα μου δεν τη ξεχνώ, πρέπει όμως να προχωρήσω για τους γιους μας και για εμένα. Τη περασμένη εβδομάδα ήρθε η κουμπάρα μας στο σπίτι για καφέ (είναι νονά του μικρού μας γιου) πολύ στενοχωρημένη και μου ανακοίνωσε ότι χωρίζουν με τον κουμπάρο μας επειδή την απατούσε».

«Επάνω στη κουβέντα μου πέταξε τη βόμβα «Πρώτη φορά ήταν; Τί νομίζεις ότι έκανε με τη γυναίκα σου δυο χρόνια; Ο Στάθης (ο μικρός μου γιος που τον βάφτισαν) ποιανού νομίζεις ότι είναι;». Νόμιζα πως έπεσε το ταβάνι και με πλάκωσε…

Τη ρώτησα τί εννοούσε μου είπε βλακείες τίποτα. Τη πίεσα πολύ και μου εξομολογήθηκε πως ο κουμπάρος μας της είπε πως ο μικρός μου γιος ήταν δικό του παιδί γι αυτό και επέμενε να το βαφτίσουν εκείνοι, γιατί ένιωθε τύψεις. Κανείς δεν είπε τίποτα για να μην χαλάσουμε το σπίτι μας και η κουμπάρα μου τον συγχώρεσε αρκεί να αραιώσουμε τις επαφές και πράγματι είχαμε αραιώσει.

Τρέμω τώρα που σας γράφω δεν ξέρω τί να κάνω. Να το πω στο παιδί; Να μην μιλήσω καθόλου; Να πιάσω τον κουμπάρο και να τον κάνω μαύρο στο ξύλο; Νιώθω θυμό και αηδία για τη γυναίκα μου, ούτε στον τάφο της, δεν θέλω να ξαναπάω. Τί θα πω στα παιδιά;».

Νίκος