«Οι γονείς μου δεν τον ήθελαν επειδή ήταν Αλβανός, παντρεύτηκα άλλον όμως τον σκέφτομαι ακόμα… »

Ήμουν νέα γεμάτη όρεξη για ζωή και ευθύνες. Ήμουν πνεύμα ελεύθερο, έτοιμη να γνωρίσω τον άντρα της ζωής μου. Εκείνο που θα με ταξιδέψει σε άλλους κόσμους και θα με πείσει ότι αξίζει να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου μαζί του. Όταν τον πρωτοσυνάντησα αισθάνθηκα σαν να τον ήξερα χρόνια. Παρόλο που ήμασταν από διαφορετική χώρα, διαφορετικά υπόβαθρα και διαφορετικής νοοτροπίας κάτι μας ένωνε. Μοιραστήκαμε έναν δεσμό, ένα αόρατο δέσιμο που κρατούσε τη σκέψη του ενός κοντά στον άλλον. Η σχέση αυτή κράτησε δύο χρόνια και εγώ δεν ήμουν παρά μία φοιτήτρια που ζούσε τις πιο ευτυχισμένες μέρες της ζωής της. Ζούσαμε σε έναν δικό μας κόσμο, σκεφτόμασταν να παντρευτούμε και να δημιουργήσουμε μία μεγάλη, όμορφη και ευτυχισμένη οικογένεια.

Δεν γνωρίζαμε από εμπόδια, ρατσισμό και στερεότυπα. Δυστυχώς, όταν παρουσιάστηκαν τα πρώτα προβλήματα, δεν παλέψαμε για να σώσουμε αυτό που είχαμε (για να το πω πιο σωστά εγώ ήμουν αυτή που δεν το πάλεψα όσο έπρεπε). Όταν οι γονείς μου έμαθαν ότι ο άντρας που θέλω να παντρευτώ είναι Αλβανός, με πίεσαν να τον χωρίσω επειδή σύμφωνα με εκείνους τέτοιες σχέσεις δεν έχουν μέλλον οπότε καλύτερα να τελειώνουν όσο είναι νωρίς.

Μάταια προσπαθούσε να με πείσει. Ήταν ένας εναντίον δέκα. Οι γονείς μου κατάφερα να μου κάνουν πλύση εγκεφάλου με αποτέλεσμα να τον χωρίσω και με συνοπτικές διαδικασίες μάλιστα. Το αντίο ήταν γλυκόπικρο και ποτέ δεν το ξεπέρασα. Δεν τον φίλησα, ούτε τον αγκάλιασα για τελευταία φορά. Απλά σηκώθηκα και έφυγα για να μη με δει να κλαίω.

Και τώρα στο σήμερα. Είμαι παντρεμένη εδώ και 30 χρόνια με έναν πολύ καλό άνδρα και έχω μία κόρη που πρόσφατα μου χάρισε εγγονάκι. Από τότε που χωρίσα με εκείνον, δεν ξαναέμαθα νέα του. Δεν ξέρω πού είναι, τι κάνει, αν παντρευτηκε, αν είναι ευτυχισμένος. Η αλήθεια είναι πως να σκέφτομαι συχνά. Ποτέ δεν τον ξεπέρασα. Αναρωτιέμαι καθημερινά πώς θα ήταν τα πράγματα αν είχα προσπαθήσει λίγο περισσότερο.

Ξέρω πως δεν έχει νόημα να τα σκέφτομαι όλα αυτά πια. Τα χρόνια πέρασαν, έχω μία ευτυχισμένη οικογένεια και όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Δεν μπορώ όμως να μην τον σκέφτομαι. Κάθε βράδυ προσεύχομαι να τον έχει ο Θεός καλά και να είναι ευτυχισμένος. Βλέπω συχνά στον ύπνο μου ότι ξαναβρισκόμαστε και του ζητάω συγνώμη για το κακό που του έκανα τότε.

Τα συναισθήματά μου για εκείνον ήταν έντονα απλά μου έλειπε το θάρρος να παλέψω για εμάς, τη σχέση μας και την οικογένεια που θέλαμε να φτιάξουμε. Δεν ξέρω αν ποτέ το φέρει η μοίρα και ξανασυναντηθούμε, αλλά αν ποτέ έρθουμε ξανά πρόσωπο με πρόσωπο δεν ξέρω πώς θα αντιδράσω. Θα ήθελα όμως να μάθω.

Αν με διαβάζει και έχει καταλάβει ποια είμαι, τον παρακαλώ να στείλει μήνυμα στη σελίδα να μας φέρει σε επαφή. Ευχαριστώ

Παρασκευή