«Άντε τράβα μωρή, δεν βλέπεις τα χάλια σου» μου είπε, έφαγα το ξύλο της ζωής μου και απέβαλα το μωρό μου
«Κάπου εκεί στα 19 μου, γνώρισα τον πρώην άντρα μου, τον οποίο από την πρώτη μας κιόλας συνάντηση, τον ερωτεύτηκα (όρσε!) Ο καιρός περνούσε ήρεμα και χαρούμενα και κάπου εκεί στα 22 μου, έμεινα έγκυος στην κόρη μου. Δυστυχώς, η εγκυμοσύνη μου, ήταν άθλια. Από τον 4ο μήνα έως και τον 9ο ήμουν όλη μέρα ξαπλωμένη στο κρεβάτι, μιας και μου επιτρεπόταν να σηκώνομαι μόνο για τουαλέτα. Ναι, μέχρι και μπάνιο έκανα καθιστή.
Ο «κύριος» αυτούς τους πέντε μήνες, συνευρισκόταν ερωτικά με άλλη γυναίκα. Γεννάω, και οι πρώτοι ομηρικοί καβγάδες δεν άργησαν να έρθουν. Λίγο η κούραση, λίγο η αϋπνία, λίγο η επιλόχεια κατάθλιψη που μου χτύπησε την πόρτα, ο πρώην βρήκε ευκαιρία και με έκανε του χεριού του που λέμε. Κατάφερε να με κάνει πως εγώ και το παιδί μας (μου), εξαρτούμαστε από αυτόν. Πως εγώ, είμαι ένα τίποτα. Και όχι… Δεν έβλεπα πως υπήρχε θέμα. Πίστεψα όντως πως είμαι και κακιά μαμά αλλά και πολύ κακιά σύζυγος.
Σιγά σιγά, η λεκτική βία, γιατί περί αυτού είχε να κάνει, άρχισε και να συνοδεύεται και από σωματική. Ένα σπρώξιμο, ένα χαστούκι σιγά σιγά έγιναν μία μπουνιά, μια κλωτσιά. Η μία μπουνιά έγιναν δύο, οι κλωτσιές τρεις και πάει λέγοντας. Και όμως..συνέχιζα να νιώθω αδύναμη και μέρα με τη μέρα ένιωθα ακόμα πιο αδύναμη. Μετά από λίγο καιρό, μένω έγκυος, ξανά. Γεννάω… Και η ιστορία συνεχίζεται. “Γυναίκα είσαι εσύ; Δες πώς είσαι… Χοντρή, αχτένιστη, άβαφη, κάθε μέρα γίνεσαι όλο και χειρότερη, δεν μου αρέσεις καθόλου, δεν μπορείς να με καβλώσεις καθόλου πλέον”».
Η κατάσταση όλο και χειροτέρευε. Και ξανά μένω έγκυος… Και έγινε το εξής συμβάν. 5 μηνών έγκυος τότε, του ζητάω 100€ να ψωνίσω ρούχα για τα παιδιά. Μου έδωσε την κάρτα του. Κάπου εδώ να σημειώσω πως ήταν διευθυντής σε μεγάλη πολυεθνική εταιρεία, ήταν προ κρίσης και τότε τα λεφτά έτρεχαν από τα μπατζάκια μας. Αποφασίσω, να αφήσω τα παιδιά στη πεθερά μου. Ψώνισα καινούργια ρούχα, πήγα κομμωτήριο, και γενικότερα, ένιωσα και πάλι λίγο γυναίκα. Γύρισα σπίτι, και ετοίμασα μια ρομαντική βραδιά για τους δύο μας (όρσε ζώον!!!).
Το θυμάμαι ξεκάθαρα. Είχα ξοδέψει 140€. Και γι’αυτά τα 140, έφαγα το ξύλο της ζωής μου. «Άντε μωρή τράβα ξεντύσου μου θες και ρομαντικές βραδιές, δεν βλέπεις τα χαλιά σου» μου είπε… Κάπου εκεί ξύπνησα. Συνειδητοποίησα έστω και αργά το γινόταν. Και έβγαλα φωνή. Που την πλήρωσα ακριβά μιας και από το ξύλο έχασα το τρίτο μου μωρό. Κάπως έτσι με ελάχιστα χρήματα στη τσέπη, και ό,τι δύναμη που είχε απομείνει, πήρα και τα παιδιά μου και πήγα στο κοντινότερο Α.Τ όπου και έκανα μήνυση.
Μπήκε μέσα ένα εξάμηνο, έχασε τα πάντα, το δικαστήριο τον έκρινε επικίνδυνο και απαγόρευσε κάθε επαφή με τα παιδιά πριν κλείσουν τα 18, πήρα πάνω μου γονική μέριμνα, επιμέλεια κτλ κτλ και έφυγα μόνιμα σε ένα νησί. Είχε το θράσος, να έρθει μέχρι το νησί και να κλαίει και να παρακαλάει να τα ξανά βρούμε γιατί τώρα με εκτίμησε και κατάλαβε πόσο πολύ μ’αγαπούσε. Τρία χρόνια μετά ακόμα προσπαθεί να τα ξανά βρούμε. Παίρνει τηλέφωνα και ζητάει να πάω να ζήσουμε μαζί να κάνουμε μια νέα αρχή και πως μετάνιωσε για όλα. Αλλά όχι…
Τώρα είμαι ευτυχισμένη. Ευτυχισμένη που πλέον βλέπω τη χαρά και όχι τον φόβο στα μάτια των παιδιών μου. Μπορεί εγώ ακόμα να μην ξανά έφτιαξα την ζωή μου (προσωπικοί λόγοι, δεν θέλω ακόμα), αλλά είμαι ευτυχισμένη μακριά από τοξικούς ανθρώπους και σχέσεις. Αλλά όλα ξεκίνησαν από ένα κάτι…γι’αυτό, είτε είσαι άντρας είτε γυναίκα ποτέ μα ποτέ μην ανεχτείς από κανέναν να σε μειώσει, να σε κάνει να νιώσεις ασήμαντο, άχρηστο και αδύναμο. Είσαι πραγματικά το ακριβώς αντίθετο. Μεγάλο κείμενο… συγνώμη που σας κούρασα».
Θέλεις να μας πεις την ιστορία σου;
Στείλε μας την ιστορία σου στην φόρμα μας και εμείς υποσχόμαστε να τη δημοσιεύσουμε ανώνυμα!
