«Η κουμπάρα μου έβαλε τις φωνές στην κόρη μου και από τότε το παιδί δεν θέλει να τη δει. Να κόψω μαζί της;»

Πρόσφατα είχαμε βγει με την κουμπάρα μου και τα παιδιά μας για πίτσες. Είναι κάτι που κάνουμε συχνά και μας αρέσει. Η κόρη μου, η οποία είναι 8 ετών είναι ένα ιδιαίτερα ζωηρό παιδάκι που δεν αφήνει κανέναν σε ησυχία και εκείνη την ημέρα πραγματικά δεν μπορούσα να την ελέγξω. Ήταν ενθουσιασμένη γιατί είχε πολλές μέρες να δει τις φίλες της, τα παιδιά δηλαδή της κουμπάρας μου και εγώ άλλη δουλειά δεν έκανα παρά την έτρεχα από πίσω και της ζητούσα με όση υπομονή μου είχε απομείνει να ηρεμήσει λίγο και να αφήσει τον κόσμο να απολαύσει το φαγητό του.

Σε κάποια φάση πάνω που έλεγα ότι έκατσε να φάει και επιτέλους ησύχασε άρχισε πάλι να φωνάζει και να τραβάει τη φίλη της για να της δείξει αυτό που ζωγράφισε με αποτέλεσμα να χύσει ένα ποτήρι κρασί πάνω στην κουμπάρα μου. Πίστευα ότι εκείνη σαν μεγαλύτερη και σαν μάνα πού είναι θα έδειχνε μία άλφα ψυχραιμία και κατανόηση και θα έλεγε «δεν πειράζει, παιδί είναι, συμβαίνουν αυτά», αλλά έκανε το εντελώς αντίθετο.

Έβαλε τις φωνές στην κόρη μου και άρχισε να ουρλιάζει σε σημείο που όλοι στο μαγαζί είχαν γυρίσει και μας κοίταζαν. Κοιτούσε το παιδί μου με μάτια που πέταγαν φωτιές, ούρλιαζε σαν υστερική και κουνούσε το δάχτυλο επιτακτικά. Από τη μία τρόμαξα γιατί δεν την είχα ικανή ούτε την είχα ξαναδεί να ξεσπάει έτσι και από την άλλη τα έχασα και δεν ήξερα πώς να αντιδράσω. Η κόρη μου την κοίταζε συνοφρυωμένη και ξέσπασε σε κλάματα και μέχρι να φύγουμε από το μαγαζί έκατσε στη θέση της και δεν κουνήθηκε καν.

Αφού ηρέμησαν κάπως τα πνεύματα είπα στην κουμπάρα μου ότι εγώ δεν έχω μιλήσει ποτέ έτσι στο παιδί μου και αν υπάρχει κάποιος που έχει το δικαίωμα να τη μαλώσει ή να της βάλει τις φωνές αυτή είμαι εγώ και όχι εκείνη και τότε μου απάντησε: «Γι’ αυτό δεν μπορείς να την ελέγξεις και γίνεται παντού ρεζίλι όπου κι αν πάτε. Ίσως αν τις έβαζες τις φωνές που και που να μάθαινε να συμπεριφέρεται καλύτερα».

Δεν ξέρω τι έχει πάθει και μου μίλησε έτσι αλλά είναι τουλάχιστον απαράδεκτη. Είμαστε φίλες τόσα χρόνια αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα δεχτώ τη συμπεριφορά της. Έχει κάθε δικαίωμα να μιλάει στα παιδιά και στον άντρα της όπως θέλει αλλά στο δικό μου το παιδί θα φέρεται με το σεις και με το σας.

Από εκείνη την ημέρα η κόρη μου τη φοβάται και δεν θέλει να την ξαναδεί ούτε εκείνη αλλά ούτε και τα παιδιά της, με τα οποία έκανε πολύ παρέα.

Η αλήθεια είναι ότι και εγώ όμως έχω «σπαστεί» και δεν ξέρω αν θέλω να συνεχίσω να κάνω παρέα μαζί της.

Μήπως πρέπει να ξεκόψω σιγά-σιγά ή να το θεωρήσω σαν ένα λάθος της στιγμής, σαν ένα προσωρινό εκνευρισμό και να το προσπεράσω σαν να μην έγινε ποτέ;

Βάσω