«Η κόρη μου, μας έχει φτάσει στα όριά μας. Να τη βάλω εσώκλειστη σε σχολείο να μην είναι μέσα στα πόδια μας;»

Έχω φτάσει σε απελπιστική κατάσταση και χρειάζομαι επειγόντως τη βοήθειά σας. Δεν ξέρω πια τι να κάνω. Είμαι στα όριά μου.

Έχω μία κόρη 15 χρονών από τον πρώτο μου γάμο και μας έχει κάνει τη ζωή πατίνι. Έλεγα στην αρχή εφηβεία είναι θα περάσει αλλά όσο περνάει ο καιρός αυτή χειροτερεύει. Βγαίνει έξω, γυρνάει ό, τι ώρα θέλει, δεν σηκώνει τα τηλέφωνα, κυκλοφορεί έξω σχεδόν γυμνή, έχει αγόρι και απ’ ότι έχω καταλάβει έχουν φτάσει στο απροχώρητο, μας βρίζει, μας φωνάζει, μας επιτίθεται και αντιδρά στα πάντα.

Και καλά εγώ είμαι μάνα της και μέχρι ενός σημείου μπορώ να την ανεχτώ αλλά ο νέος μου σύζυγος και το παιδί μας δεν αντέχουν άλλο τη συμπεριφορά της. Τσακώνεται συνεχώς με τον αδερφό της, τον δέρνει, τον δαγκώνει και εκείνος κλαίει. Ο άντρας μου μετά τα βάζει μαζί μου και ρίχνει το φταίξιμο πάνω μου, λες και τη βάζω εγώ να συμπεριφέρεται έτσι. Έχουμε δημιουργήσει μία όμορφη, ήρεμη οικογένεια και κοντεύει να μας διαλύσει. Μέχρι και σε παιδοψυχολόγο την πήγα μήπως έφταιγε το διαζύγιο με το μπαμπά της αλλά στον τόσο καιρό που πηγαίναμε δεν είδα καμία βελτίωση και σταματήσαμε. 

Και ο γιος μου και ο άντρας μου με πιέζουν να τη «μαζέψω» λίγο γιατί ούτε εκείνοι ούτε εγώ μπορούμε να ησυχάσουμε μέσα στο ίδιο μας το σπίτι αλλά δεν μαζεύεται και έχω φτάσει σε σημείο να θέλω να τη βάλω εσώκλειστη σε σχολείο του εξωτερικού για να μην την έχουμε πια μέσα στα πόδια μας και μας κάνει άνω-κάτω.

Ο πρώην άντρας μου είναι τελείως αμέτοχος. Στον κόσμο του τελείως. Βλέπει τι συμβαίνει και με λέει υπερβολική και από πάνω, ότι φταίω εγώ που ξαναπαντρεύτηκα και έκανα άλλο παιδί και της δημιούργησα ψυχολογικά. Δεν μπορώ να συνεννοηθώ μαζί του οπότε πρέπει να αποφασίσω από μόνη μου τι θα κάνω.

Θέλω ηρεμία και συνεννόηση και δυστυχώς η κόρη μου, μου έχει γίνει μόνιμο άγχος. Δεν μπορώ να την τιθασεύσω και από τη στιγμή που δεν μπορώ, ίσως σε ένα αυστηρό σχολείο ως εσωτερική να ηρεμήσει. Τι λέτε;

Ξένια