«Η πεθερά μου έχει καρκίνο αλλά δεν νιώθω καμία συμπόνια. Τόσα χρόνια έβγαζα εγώ τον “καρκίνο” εξαιτίας της…»

Παντρεύτηκα στα 18 μου μετά από μόλις 6 μήνες γνωριμίας με το σύζυγό μου και όλα αυτά πίσω στο μακρινό 1970. Από την πρώτη στιγμή που γνώρισα την πεθερά μου, κατάλαβα αμέσως ότι με αντιπαθούσε. Μου μιλούσε με το ζόρι και τις περισσότερες φορές με αγνοούσε επιδεικτικά. Την ημέρα του γάμου μας είχε κρεμασμένα κάτι μούτρα μέχρι κάτω. Όλοι την πήραν χαμπάρι. Μετά το γλέντι με έπιασε και μου τα «έσουρε»: γιατί έβαλα εκείνους τους καλεσμένους να καθίσουν πίσω πίσω, γιατί έκανα τόσο φτηνή επιλογή στο κέντρο, γιατί διάλεξα αυτό το νυφικό, ότι δεν μου πάει, ότι η τελετή ήταν χάλια… Με λίγα λόγια τα έκανα όλα σκατά. Δεν μπήκε καν στον κόπο να με ρωτήσει αν ήθελα να με βοηθήσει με τις ετοιμασίες του γάμου (18 χρονών κοριτσάκι ήμουν), ωστόσο ήξερε να ασκήσει κριτική και να μου την πει για όλα.

Η συμπεριφορά αυτή συνεχίστηκε όλα τα χρόνια του γάμου μου και το αποκορύφωμα ήταν όταν γέννησα το πρώτο μου παιδί τρία χρόνια αργότερα. Μόλις το είδε το πρώτο πράγμα που μου είπε ήταν πόσο άσχημος ήταν ο δεύτερος γιος της, δηλαδή ο άντρας μου, όταν γεννήθηκε. Κατάλαβα αμεσως τι εννοούσε, αλλά δεν μίλησα μέχρι που τελικά μου είπε στα μούτρα, ότι το μωρό είναι ίδιο ο γιος της, άρα κακάσχημο. Δεν της έκανα ούτε τότε τη χάρη να τσακωθώ μαζί της. Το πιο εύκολο θα ήταν να σκοτωθούμε μέσα στο μαιευτήριο καταστρέφοντας τις πρώτες μας στιγμές με το παιδί μου, αλλά δεν το έκανα. Συγκρατήθηκα και από τότε αποφάσισα να την αγνοώ κι εγώ. Δεν άξιζε τον κόπο.

Διαβάστε επίσης: «Άντε τράβα μωρή, δεν βλέπεις τα χάλια σου» μου είπε, έφαγα το ξύλο της ζωής μου και απέβαλα το μωρό μου

Δεν έχω ιδέα γιατί η συμπεριφορά της ήταν πάντα τόσο άσχημη απέναντί μου. Δεν της έκανα ποτέ κάτι. Ούτε τσακωθήκαμε ούτε λογοφέραμε ούτε αγενής ήμουν απέναντί της. Εξίσου άσχημα φέρεται και στην άλλη της νύφη. Πολλές φορές μου λέει «δεν τη χωνεύω καθόλου τη γυναίκα του Γιώργου γι’ αυτό και δεν ασχολούμαι μαζί της. Είναι ξινή και ψηλομύτα». Με εμένα όμως ασχολείται. Τι σημαίνει; Ότι με συμπαθεί; Τι να πω…

Τα χρόνια πέρασαν, μεγαλώσαμε όλοι, αλλά εκείνη δεν άλλαξε. Είναι πλέον πολύ μεγάλη σε ηλικία, άρρωστη και μόνη της, αλλά δεν τη λυπάμαι. Τη χολή της εξακολουθεί να την ξερνάει όποτε βρει την ευκαιρία. Μάθαμε πρόσφατα ότι πάσχει από καρκίνο και ότι δεν έχει πολύ καιρό μπροστά της. Τους γιους της, τους έχει του χεριού της, αλλά οι δύο νύφες ούτε λύπηση νιώθουμε, ούτε συμπόνια για την κατάστασή της. Εγώ προσωπικά δεν τη λυπάμαι καθόλου. Καλά να πάθει, τοσα χρόνια κόντεψα να βγάλω εγώ τον καρκίνο, η ζωή ρόδα είναι και γυρνάει.

Δεν ήταν καλός άνθρωπος και δεν μου φέρθηκε ούτε δίκαια ούτε σωστά. Ο άντρας μου, με λέει άπονη. Εσείς τί λέτε;

Στέλλα