Συγκινεί η ανάρτηση της μητέρας της μικρής Αναστασίας: «Ξύπνα νεραϊδούλα μου»
Με λόγια που προκαλούν συναισθήματα βαθύτατης συγκίνησης εκφράζει τον πόνο της για τον θάνατο της κόρης της
Με μια ανάρτηση που προκαλεί συναισθήματα βαθύτατης συγκίνησης η μητέρα της 7χρονης Αναστασίας, που έχασε τη μάχη, μετά από πολύμηνο αγώνα, ενάντια σε μία σπάνια μορφή επιθετικού παιδικού καρκίνου, εκφράζει τον πόνο της για τον θάνατο της κόρης της. Η Ξένια Πρεζεράκου γράφει συγκεκριμένα:
«Ποιο ριζικό με στοίχειωσε ποια μαύρη γενιάς κατάρα να χάσω τον πατέρα μου να χάσω το παιδί μου; Κλαίνε οι κάμποι τα βουνά κλαίνε όλοι οι άνθρωποι, νιώθετε τον πόνο μας μαζί και την αγάπη. Αγάπη απεριόριστη μα τσίμπησε το αδράχτι… Θα μείνει αιώνια ξαπλωτή μιας μάγισσας κατάρα. Ξυπνά νεραϊδούλα μου, ξυπνά γλυκό μου πλάσμα να λάμψει πάλι ο ουρανός να ανθίσουν τα λουλούδια. Όλη η πλάση σκοτεινή μαζί με την καρδιά μου με τον Ηλία πλάι μου, μα σκίζεται η καρδιά μου. Καλό ταξίδι αστέρι μου .. Σε αγαπάμε πολύ».
Η μικρή Αναστασία βρισκόταν στις ΗΠΑ από το περασμένο φθινόπωρο, όπου λάμβανε μία εξειδικευμένη θεραπεία. Έχοντας δίπλα της τη μητέρα της αλλά και τον πατέρα της, Ηλία Τριανταφυλλάκη, είχε ολοκληρώσει τους δύο κύκλους θεραπείας στο Χιούστον και ξεκινούσε έναν τρίτο κύκλο θεραπείας στη Νέα Υόρκη. Παρά τον αγώνα της, ωστόσο, η Αναστασία, έχασε τη μάχη και έφυγε από τη ζωή.
Το ανατριχιαστικό γράμμα του πατέρα
Χαρακτηριστικά του δύσκολου αγώνα που έδωσε η μικρή Αναστασία είναι όσα ανατριχιαστικά έγραψε ο πατέρας της σε ένα συγκλονιστικό γράμμα λίγες ώρες πριν φύγει από τη ζωή από τη σπάνια μορφή παιδικού καρκίνου.
«Της πήρες την ακοή, τις κάναμε καρδιές για να τις δείξουμε ποσό την αγαπάμε, της πήρες την αριστερή πλευρά , περπατούσε και ανέβαινε τις σκάλες με ένα χέρι και ένα πόδι, της πήρες την ομιλία, μας έκανε σχήματα με το χέρι, της πήρες το χαμόγελο, μας έλεγε πως χαμογελάει και ας μη φαίνεται. Της πήρες τη χαρά, τη ζωή της , απομονωμένη από τις φίλες της, την οικογένεια της και το σχολείο της, είχε τους δυο γονείς της κοντά να την αγαπάνε και να την φροντίζουν. Της πήρες την τελευταία απόλαυση – το φαγητό, έβλεπε μαστερσεφ και ξεχνιόταν και έκανε ασκήσεις να μπορέσει να ξαναφάει. Της έδωσες τον χειρότερο χειμώνα των 150 ετών να πηγαίνει σε ένα παγωμένο σπίτι 15 φορές τη μέρα τουαλέτα. Αναγκάστηκε να φορέσει πάνες αλλά δε την ένοιαξε γιατί την φρόντιζαν οι γονείς της όπως ήταν μωρό. Δεν ήθελε ποτέ να κάτσει σε παιδικό καρότσι, την έβαλες σε αναπηρικό. Της άρεσε να πηγαίνει στο μοναστήρι και στην εκκλησία, την έβαλες σε νοσοκομείο να μην μπορεί να βγει. Της άρεσε να φτιάχνει τα μαλλιά της, της πήρες αρκετά. Τώρα πας να της πάρεις την ανάσα της , μόνο έτσι μπορείς να την λυγίσεις. Όμως δεν την κερδίζεις, ότι και να γίνει δεν μπορείς. Το πνεύμα της δε νικιέται».
